EVREN ÖZMEN
634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanunu’nun 35. maddesinde yöneticiliğin görevleri sayılırken (i) bendinde; “Kat mülkiyetine ilişkin borç ve yükümlerini yerine getirmeyen kat maliklerine karşı dava ve icra takibi yapılması” görevi de bulunmaktadır.
634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanunu’nda 14.11.2007 tarih ve 5711 sayılı kanunla değişiklik yapılmış ve toplu yapılara ilişkin bir kısım özel hükümler getirilmiştir.
38. maddede yapılan değişiklikle; kat malikleri kurulu, ada temsilciler kurulu veya toplu yapı temsilciler kurulu kararlarının iptaline ilişkin davalarını kat maliklerini temsilen yöneticiye, toplu yapılarda ise ada temsilciler kurulu veya toplu yapı temsilciler kurulunca seçilen yöneticiye husumet yönetilmesi suretiyle açılabileceği, yöneticinin açılan davayı bütün kat maliklerine ve ada veya temsilciler kuruluna duyuracağı, kurul kararlarının iptali halinde bu konudaki yargılama giderlerinin ortak giderlerden karşılanacağı, 74. maddesinde; bu bölümde öngörülen özel hükümler saklı kalmak kaydıyla bu kanunda yer alan bütün hükümlerin toplu yapılar hakkında da aynen veya kıyas yoluyla tatbik edileceği açıklanmıştır.
Kat Mülkiyeti Kanunu’nda yapılan bu değişiklikle modern şehir hayatının getirdiği toplu site yapılaşmalarında ortaya çıkan ihtiyaçların giderilmesi amaçlanmıştır.
Taraflar, sözleşme niteliğindeki yönetim planı ile bağımsız bölüm maliklerine burada belirtilen hizmetlerin en iyi şekilde götürülmesi, site ile ilgili iş ve işlemlerin bir elden yürütülmesi, hizmetlerin ifasının sağlanması, ortak yaşam amaçlarının gerçekleşmesi için birbirlerine karşı çeşitli edimler üstlenmişlerdir.
Hal böyle olunca; yönetim planının toplu yapı kapsamındaki tüm bağımsız bölüm maliklerini site toplu yönetim kurulu ve yöneticilerini ada temsilciler kurulu parsel ve blok yöneticilerini bağlayıcı nitelikte bir sözleşme olduğundan; davacının talep ettiği yönetim gideri yönünden, davalı site toplu yapı yöneticiliğinin sözleşmeden kaynaklanan temsil görevi kapsamında pasif husumet ehliyetinin bulunduğunun kabulü zorunlu bulunmaktadır.
Yargıtay’ın istikrarlı görüşü bu doğrultuda olup, Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 09.11.2000 gün ve 2000/13-1314-1606 sayılı ilamı;
08.11.2006 gün ve 2006/12-682-682 sayılı ilamında da bu ilkeler aynen benimsenmiştir.